"Mag ik nog zo'n morfine-pufje?"
"Nou, pap, ik weet niet of dat zo handig is, dan val je weer in slaap" zegt mijn zus terwijl ze om zijn bed heen loopt om hem nog wat morfine te geven. "Das niet erg" zegt mijn vader. Mijn zus
glimlacht. "Ik bedoel meer dat het nu niet handig is, omdat er bezoek is".
Ze knikt naar het bezoek dat om zijn bed heen zit. "Oh, maar ik vind toch niets aan dat gesprek " zegt mijn vader.
"Nou PÀP!!" roep ik vanaf de andere kant van de kamer. Mijn vader trekt zijn mond in een scheve glimlach.
Later als het bezoek afscheid neemt, loop ik naar hem toe, ga bij hem op bed zitten en pak zijn hand. Ik zie tranen in zijn ogen verschijnen. Mijn moeder loopt met het bezoek naar de gang en door de glazen deur heen kunnen wij ze nog net zien staan. "Dit is de laatste keer" lispelt mijn vader. Zijn ademhaling schokt en in zijn ogen is zoveel pijn te zien. Hij blijft naar de deur staren waar mijn moeder nog even met het bezoek staat te praten. "Moet ik ze terughalen pap? Ze vragen nog een keer gedag te komen zeggen?" vraag ik.
"Nee" schudt mijn vader, "Je kunt niet alles blijven uitstellen".
