‘Haar zus is best slim, maar ik denk dat Marjolein het niet zo ver gaat schoppen’ had mevrouw Algera tegen mijn ouders gezegd waar ik naast zat. Mijn zus was zojuist met vlag en wimpel geslaagd voor haar VWO en na de vakantie stonden haar niet één maar twee studies te wachten, waar ze vier jaar later ‘met genoegen’ (nog net niet cum laude) van zou afstuderen.
Ik zat net op de Havo, waar ik mij bij godsgratie voor had mogen inschrijven. De verwachtingen over mijn intelligentie waren al vanaf de basisschool bescheiden geweest. Mijn leraar in groep 8 had mij als een ‘typisch mavo-kind’ bestempeld. Met een mager cijferlijstje had ik mij door de Jip en Janneke taal die er werd gebezigd geworsteld en stond ik te springen om eindelijk naar de Havo te mogen waar al mijn vriendinnen vier jaar geleden al naar toe waren gegaan.
Eenmaal daar voelde ik mij stukken beter, ik voelde me er thuis, waar ik mij op de Mavo altijd een buitenstaander had gevoeld. Mevrouw Algera gaf Nederlands, en had ons als enige Havo-klas tussen al het zo door haar gewaardeerde VWO publiek. Ik vond haar altijd wat weg hebben van een Sint Bernard hond, met haar afhangende wangen en zwaarmoedige lippen.
Toen haar oordeel over mij die avond haar pruilmond verliet, was dat geen verrassing voor mij. Ik was tenslotte altijd de dommige geweest. Wel stak haar opmerking het vuur in mij aan. Ik zou haar, mijn basisschoolleraar en het bestuur van de Mavo en Havo, eens even laten zien wat ik kon. Een jaar later gaf de pruillip mij een 9 plus voor mijn mondeling Nederlands, waardoor ik met een 8 gemiddeld slaagde voor het vak. Ook op de rest van mijn cijferlijst blonken soortgelijke cijfers. Het HBO wat daarna volgde deed ik met twee vingers in mijn neus. Even overwoog ik er nog een universitaire studie aan vast te plakken, maar ik besefte mij dat drs. voor mijn naam mij niet per se gelukkiger zou maken. Het zou eerder een ‘lekker puh’ zijn geweest, maar naar wie eigenlijk?
Ik had ontdekt dat ik een drive en passie heb. Dat ik een doel kan bereiken als ik mij ergens in vastbijt. Maar ook dat de ronduit onaardige opmerking van mijn leerkracht grond in mij vond. Dat iets diep in mij ook geloofde dat ik dom was, en dat ik uit alle macht zou gaan proberen dat te herstellen. Die strijd om mezelf te bewijzen leverde mij een leuk leven, met een heerlijke baan op. Misschien was ik zonder de opmerkingen van mijn docenten er ook gekomen, misschien niet. Wie weet? Maar nog even voor de duidelijkheid mevrouw Algera: ik heb het zelfs zo ver geschopt dat ik elke dag geniet van het werk wat ik doe - waarvoor ik ook nog eens precies de juiste hersencapaciteit heb. Met de groeten van Marjolein ter Braak, uit klas Havo 4&5A.
