Inspiratie blijft een gek dingetje vind ik. Het is niet te vangen en het komt en het gaat wanneer het zin heeft. Tis net een puber waar je soms tegen wilt schreeuwen ‘dat het geen hotel is hier’, en die je mist als ‘t z’n slungelige lijf al een tijd niet meer naast jou op de bank heeft gevlijd. Niet dat ik uit eigen ervaring spreek, want bij mij thuis liggen d'r alleen maar twee katten op de bank te ronken, maar ik kan dat mij zo inbeelden. En nu ik toch bezig ben kan ik die pubers weer doortrekken naar katten, want die doen ook lekker waar ze zelf zin in hebben in plaats van wat jij wilt. Inspiratie, pubers en katten: tis eigenlijk één pot nat als je er maar lang genoeg over nadenkt.
Goed. Die kat, de puber, of eigenlijk dus die inspiratie waar ik het over wil hebben, laat zich alweer een tijdje niet zien. En dan kan ik gaan douchen, hardlopen of een andere bezigheid verrichten die minimale aandacht vereist en normaal gesproken m’n creatieve geest triggert - die inspiratie van mij zit waarschijnlijk met z’n slungelige lijf bij iemand anders op de bank iets te doen waar-ie nog veel te jong voor is.
Maar net zoals pubers en katten heeft zaniken geen zin. Zijn ze hartstikke allergisch voor dus dat zal mijn creatieve brein vast ook zijn. Dus hè, ik houd m’n mond. Wetende dat ik vast binnenkort niet meer kan douchen of een paar meter lopen zonder dat er allerlei verhalen in mij oppoppen, tot ik zin heb om te schreeuwen dat het goddorie geen hotel is in mijn hoofd.
