Hij heeft zijn hoofd op mijn onderbuik gelegd. Aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen. Met mijn rechterhand streel ik door zijn haar, waarbij ik soms even aan het uiteinde van een plukje licht opkrullende haren trek.
In mijn buik huist een warm gevoel en dat is niet alleen omdat hij zijn hoofd daar heeft liggen. Maar dan kickt mijn verstand in.
'Dit kan ook eindigen'.
Dat weet ik maar al te goed en mijn lichaam lijkt het zich nog beter te herinneren. De koude schrik van het verlies van mannen in het verleden van wie ik zo heb gehouden, neemt langzaam mijn gedachten en daarmee ook mijn lichaam over.
Mijn hand stopt met strelen, verlamd door het besef van de eindigheid die in het leven huist en ik oh zo goed leerde kennen de afgelopen jaren. Toch dwing ik mezelf hem weer aan te raken. Want dit voelt zo fijn.
En het besef dat alles eindig is, het ene eerder dan het andere en dat we nooit van te voren zullen weten hoe snel iets gaat stoppen, probeer ik in een klein hoekje van mijn geest te duwen.
