Ik had zaterdag gekozen als bezorgdag. Ik zou vandaag toch niets doen. Een beetje schrijven, boodschappies. Dat was 'm. Dus een prima bezorgdag.
Gisteren was ik er namelijk achter gekomen dat Sinterklaasavond helemaal niet pas over twee, drie weken is. Zo voelde dat namelijk, zo rond twintig november. December had ik nog absoluut niet in zicht. Fout. Zeker als de Sint op 3 december bij je langs komt. In paniek had ik dus gisteravond online in een keer alle cadeau's aangeschaft. Het grootste deel van de sites schrijft mij echter in rijmende teksten dat door alle 'hulpsinten' de bezorgtijden wat ruimer genomen dienen te worden. Da's allemaal leuk en aardig, maar ík hoop goddorie dat ik alle pakjes heb voor de derde december. Ik kan mijn nichtje moeilijk vertellen dat de bezorgdienst en Sinterklaas elkaar niet zo lagen dit jaar. Of dat ze een slome tante heeft. Want ik heb nog wat op te houden bij d'r, ja.
Maar goed, twee pakketten zouden vandaag dus komen. Tussen 12.30 en 15.00 uur om precies te zijn, volgens de PostNL. Om 12.00 uur stipt zit ik dus netjes aangekleed achter mijn computer (ik heb weleens gehad ze éérder waren en ik in beschamende outfit open moest doen). Om 15.00 uur zit ik uitgeschreven op de bank versuft naar buiten te staren. Voor de tiende keer check ik de site van PostNL. De chauffeur is nog steeds onderweg. Ik prop nog een boterham met XL hagelslag naar binnen. Ik wil iets doen. Hardlopen. Of desnoods een appeltaart bakken. Maar ik heb al gekeken, ik heb drie van de tien benodigde ingrediënten. Het zitten wachten op de bezorger voelt inmiddels als een gevangenis. Bij alles wat ik bedenk om te gaan doen, moet ik de deur uit.
15.06 uur. Inmiddels staat er (gelukkig niet in rijmvorm) dat het pakket vertraging heeft en het zo snel mogelijk afgeleverd gaat worden. 'Fuck it' zeg ik in mezelf. Ik ga hardlopen. Ik pak mijn hardloopkleding en loop naar de badkamer. Terwijl ik mijn top uittrek en mijn sport BH over m'n hoofd, zie ik in gedachten de bezorger al aanbellen. Het is namelijk een BH die alles op z'n plek houdt bij impact vier (das heul hoog), maar dat betekent wel dat het een worsteling is om het ding aan of uit te krijgen. Gelukkig geen bel. Dan mijn broek. 'Zou toch wat zijn als ie nú aanbelt', denk ik terwijl ik op één been mijn evenwicht probeer te houden en mijn andere been een weg zoekt in de strakke pijpen.
Als ik met piepende adem en een ontploft hoofd (want toch net even harder gerend, stel je namelijk voor dat...), de straat weer in kom rennen, staat er geen busje. Ik check nogmaals de PostNL site. 'Uw pakket wordt de eerst volgende werkdag bezorgd' staat er nu. 'Godver', denk ik, 'maandag weer zo'n dag'.
