“Oh, wat ben jij toch altijd zwart-wit”, beet hij me geregeld toe. “De wereld is niet zwart-wit, Marjolein”.
Hij noemde me vrijwel nooit bij mijn voornaam, dus het klonk raar als hij dat wel deed. Lief, liefje, babe, schat en lieverd verving hij door mijn eigen naam, alleen als hij pissig was. Of misschien als-ie me had moeten roepen van een afstand. Maar ik denk dat hij dan nog voor lief was gegaan, met de kans dat er nog een hoop meer ´lief-en’ zouden omkijken.
Vaak hadden we discussies hierover - over het zwart en wit aan mijn kant, en het gekleurde grijs aan zijn kant. Hij hield van dat grijze vlak, waar niet alles in een hokje te stoppen was. Daar waar niet te benoemen viel, maar alleen maar was. En hoe meer hij naar het midden trok, hoe harder ik naar een kant greep. Zwart-wit. Wel-niet. Ja of nee. Ik zocht grip, woorden om te benoemen, af te bakenen en vooral te begrijpen.
Wie er gelijk had of heeft, maakt niet uit. Wel begin ik zijn midden beter te begrijpen. Ik zie dat zwart en wit kunnen mengen. Mijn liefde voor hem leerde mij dat. Want als er iets was in mijn leven waar ik geen controle over had, wat niet zwart of wit was maar vol gekleurd, was het mijn grenzeloze liefde voor hem. Het bracht mij naar mijn midden. Naar de zijkanten. Zwart, wit, kleur. Het liet zich niet grijpen. Maar nestelde zich in mij. Ongrijpbaar, onbegrijpelijk en ontembaar.
