Ze zitten samen in de boedelbak klaar voor vertrek naar de slufter, terwijl hun vader en moeder nog rondlopen om spullen te pakken. Wat ze precies spelen weet ik niet maar het gaat gepaard met een hoop geschreeuw en gestomp.
Ik zit iets verderop in de zon en lees een boek.
"Heee mama!" roept de jongste ineens grijnzend naar me. "Hey", knipoog ik terug naar hem omdat hij het al het hele weekend grappig vindt mij zijn moeder te noemen.
Het geschreeuw en au-geroep komt even tot rust en beiden kijken nu mijn kant op.
"Ben jij een mama" vraagt de oudste.
"Nee" zeg ik.
"Waarom niet?"
"Uhm..." begin ik, maar voordat ik kan antwoorden vuurt de jongste de volgende vraag op mij af. “Waar is jouw papa?"
Ik snap dat hij daarmee niet letterlijk mijn vader bedoelt, maar mijn vriend. Die vader zou zijn geweest, áls ik een vriend had gehad en wij samen kinderen hadden.
"Die heb ik ook niet" antwoord ik.
"Huh?!" "Oh, haha, op Texel heb jij geen papa, maar in Amsterdam wel toch" zegt de oudste lachend.
"Nee" zeg ik.
"Maar waarom niet dan" fronst de jongste.
"Uhm", begin ik weer "nou, eerst moet je verliefd zijn en dan...
"Wat is verliefd?" onderbreekt de jongste.
'Jezus', mompel ik terwijl ik me afvraag hoe ik onder dit vragenvuur uitkom. De twee gezichtjes staan nog steeds vol nieuwsgierigheid naar mij
toegekeerd.
"Dat is als jij een meisje heel leuk vindt, echt héél leuk" probeer ik. Hij knikt.
"Dus, eerst moet je verliefd zijn, dan komen er kinderen en dan ben je papa of mama" kort ik mijn uitleg drastisch in. "En ik ben niet verliefd, en daarom ben ik geen mama".
"Ah ja" reageert de oudste, waarna de jongste een tak in het zicht krijgt, grijpt en de oudste ermee op het hoofd begint te hameren.
