Wat gaat het snel he pap? Bizar hoe ik je in drie maanden tijd in zoveel verschillende leeftijden heb gezien. Drie maanden geleden, in augustus, was je als een schooljongentje bij de dokter die ons uitlegde dat er niets meer te doen viel aan de kanker die zich in jou had genesteld. Wat wilde ik graag je handen pakken en dwars door het verhaal van de dokter heen vertellen dat ik bij je ben. Dat ik je vasthoud. Dat jij uitmaakt. Dat jij mijn leven hebt gekleurd. Dat jij er met kop en schouders bovenuit steekt.
Maar ook: hoe hard we om jou moesten lachen om een filmpje van vroeger. Jij, halverwege de dertig, met een Amsterdams accent wat je door de jaren heen verloren bent. Grappend en anderen in
de maling nemend. Jong. En jezus, wat zag je er goed uit pap. Knapperd.
Of het appje dat mijn Amerikaanse nichtje stuurt waarin ze vertelt over die keer dat jij met haar en haar broertje op de achterbank van de auto, kort het stuur
losliet terwijl je riep en lachte: "Look: no hands!!!" Gillend en lachend zaten ze op de achterbank - en: ze weten het nog steeds.
Dat ben jij. En ik vind jou zo leuk.
Maar er is ook wie je nu bent, de papa die door de medicijnen, of door de ziekte, woorden steeds moeilijker uit je mond krijgt. Dat ik met je mee moet schuifelen als je naar de wc moet, jou onder je oksels ondersteunend. Je rietje vasthoudt zodat jij een beetje sinaasappelsap kunt drinken. Wat ben ik dankbaar dat ik dit nog voor je kan doen pap, maar wat is het ook GODVERDOMME moeilijk he?
"Ik ben zo bang" fluister je tegen me. Het enige wat ik kan doen is je hand pakken. Mijn tranen druppen op de dekens. "Kon je moeder maar een stukje met me mee. Zodat ik kan zien waar ik terecht kom, dan kan ze daarna weer terug naar jullie". Met tranen in je ogen en een gebroken stem spreek je je zorgen over mama uit. Dat doet je nog het meeste pijn. "Ik vind het zo erg voor haar..." Je doet je ogen dicht en er valt een traan op je kussen.
