*Terugblik*
Mijn telefoon pingt.
Ik sta naar mijn vader te kijken die in de kist ligt. Ik had nog gevraagd aan de begrafenisondernemer of we hem niet in iets anders konden begraven. Zo'n kist vind ik cliché en kan ook ontzettend ordinair worden met van die satijnen binnenkanten. Bovendien vind ik een kist gewoon niet bij mijn vader passen. Maar misschien spreekt daar mijn algehele protest tegen het doodgaan van mijn vader.
Het alternatief was een rieten mand wat ik erg spiritueel vind en dus ook niet geschikt voor mijn vader. Uiteindelijk hebben we gekozen voor de meest basis binnenkant met linnen bekleding. Daar ligt ie nu in. In z'n pak, maar zonder z'n schoenen. Dat schijnt normaal te zijn, vertelde de begrafenisondernemer. Ik heb nooit geweten dat je in je sokken begraven wordt en ik vraag mij af of mijn vader dat wist.
Terwijl ik mij dat afvraag pingt mijn telefoon nog een keer. De herinneringsping van een sms. Ik loop naar mijn telefoon. Een berichtje van een ex-scharrel doemt op. Hij condoleert mij met de dood van mijn vader. Maar, zo sluit hij af, misschien een klein lichtpuntje in deze donkere dagen: daar waar mensen dood gaan worden er ook mensen geboren.
Ik staar even onthutst naar het schermpje. Verbijsterd dat hij dit het juiste moment vindt om het te vertellen dat hij vader wordt, en denkt dat zijn nieuws voor mij op dit moment een lichtpuntje is.
'Keep on smiling', beëindigt hij het bericht. Ik loop terug naar de kist en kijk naar het ingevallen gezicht van mijn vader en zijn veel te grote pak voor het uitgeteerde lijf wat erin zit. Naar zijn voeten zonder schoenen.
De tegenstrijdigheid van leven en dood; van ontvangen en verlies zijn pijnlijk duidelijk in deze sms. Ik weet echter dat hij waarschijnlijk een halve seconde over deze sms heeft nagedacht en de formulering niet zo bedoelde. Daarom app ik hem terug: 'Dank je wel. En wat een geweldig nieuws!'
