Ik plof op de bank. Ik kom net terug van een wijntje in de stad. De alcohol kriebelt nog aangenaam na in mijn buik en ik voel 'm door mijn aderen ruizen.
Ik staar voor me uit en plots denk ik aan jou. Ineens besef dat ik niet weet wanneer ik voor het laatst aan je gedacht heb. Gisteren niet volgens mij. Ik realiseer me dat dit de dag is waar jij het voor je sterven tegen mij over had. De dag waarop ik zou beseffen dat ik al langer dan 24 uur niet aan je gedacht had. Jij schatte in dat dit ongeveer na een jaar zou zijn. Blijkbaar had ik iets langer nodig. Je bent nu twee jaar en wat maanden dood. Even voel ik me schuldig maar dat gevoel floept meteen weg als ik aan jouw woorden terugdenk. Met een zwakke stem en een halve glimlach omdat een hele al te zwaar was voor je, keek je mij aan. "Het zal betekenen dat je doorgaat met je leven, dus het zal een goed teken zijn".
Ik heb niet aan je gedacht omdat ik volop met mezelf bezig ben. Omdat ik het gevoel heb dat ik aan de vooravond sta van allerlei veranderingen, de komst van nieuwe dingen die ik van harte verwelkom. Waarvan ik vanuit het diepst van mijn buik voel dat ze goed zijn en dat het nu tijd is voor de eerste stappen. Mijn hele leven heb ik veranderingen willen tegenhouden met alles wat ik in mij had, uit angst voor het onbekende, de onzekerheid. En voor het eerst gooi ik die overboord en stap ik vrijwillig in het bootje. Misschien ben jij wel de wind die door me heen blaast op zoek naar verandering. Misschien breng je m'n boot op koers. Een ding is zeker: ik ga door met mijn leven, met jou in mijn hart en jouw wijsheid als mijn stuurman.
