*terugblik*
"Help me dan toch" roep ik geïrriteerd terwijl ik mijn voet zover mogelijk probeer op te tillen om bij de deurklink van de achterdeur te komen. In mijn handen een iets te zware bloempot. Mijn zus
doet net op dat moment de achterdeur voor me open.
"Ik was al onderweg om je te helpen maar...."
"JA" snauw ik haar af. Ik negeer haar verdere woorden en loop door. Langs Jelle in de keuken die erg geconcentreerd naar de afwasborstel in zijn hand kijkt, naar mijn moeder in de woonkamer die rode wangen heeft van de stress. Daar zet ik de pot net iets te hard op de grond en pak de kerstboom ruw op om 'm in de pot te duwen. Hij past.
Het was kiezen pap. Tussen negeren of realiteit. Omdat mama niet kon kiezen, maakte ik gisteren de keuze voor haar en kocht een kerstboom met kluit. Niet de vertrouwde 3 meter hoge kerstboom die jullie normaal in de kamer hadden staan. Een nieuwe, kleine, voor dit jaar. Voor nu. Nu jij er niet meer bij bent.
Realiteit. En jezus wat raakt ie hard. Vandaag precies vier weken geleden blies je je laatste adem uit.
Geen kerstliedjes meezingen met de radio tijdens het opzetten van de boom dit jaar. Wel mama die al vijf huilbuien heeft gehad. Jelle die drie kwartier over drie kopjes afwas doet. M'n zus die probeert de lampjes uit z'n gebruikelijke warboel te halen, hoe netjes jij de lampjes vorig jaar ook opgerold hebt. En ik, die het allemaal zo erg vind dat ik uit onmacht alles maar gewoon negeer. De kerstballen in de kerstboom hang en me tegelijkertijd afvraag wat de fuck ik eigenlijk aan het doen ben.
We doen maar wat pap. We staan te kutten met die kerstboom omdat we het ook niet weten. Omdat we je missen. Want het wordt gewoon Kerst dit jaar pap. Of je er nu bij bent of niet.
