"Marjolein!!!"
Ik word wakker uit een droom. Versuft kijk ik om me heen. Ik lig in bed op zolder bij mijn ouders. Het is vier uur s'nachts zie ik.
"MARJOLEIN!!!!"
Er klinkt paniek in de stem door.
Ik spring mijn bed uit. 'Oh nee, oh nee, oh nee' denk ik. 'Is pap dood'?
Ik gooi de deur open en dender de trap af.
"Oh god, oh nee" hoor ik mijn moeder zeggen.
"Wat is er?!" roep ik in paniek.
Ik krijg het antwoord als ik de deur van de badkamer opendoe. Mijn vader ligt op de grond. Bij zijn hoofd een plasje bloed. Hij is gevallen terwijl hij van de wc weer terug naar bed wilde lopen. Mijn moeder en ik pakken allebei een arm en tillen hem omhoog.
De dag erna zit ik in de trein terug naar huis. Ik denk erover om iemand te bellen om van mij af te praten. Maar ik wil niet praten. Ik wil niet uit huis, als afleiding drankjes drinken. Ik wil niet lachen of huilen, niet nadenken. Even wil ik me niet groot hoeven houden. Ik wil op schoot kruipen en grote sterke armen om mij heen voelen. Een hand in mijn hand. Een kus op mijn voorhoofd. Weten dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat er iemand achter mij zal staan als ik dreig om te vallen.
