The best kiss is the one that has been exchanged a thousand times between the eyes before it meets the lips.
Jaren geleden, tijdens de afscheidmusical van de kleuters waarin we Doornroosje naspeelden was ik geobsedeerd door 'de kus'. Een van mijn beste vriendinnen was Doornroosje. En de knapste jongen van de klas de prins. Ik was trouwens de dwerg met de grote flaporen, alsjeblieft, dank je wel, maar dat geheel terzijde.
Na de musical waarin de prins Doornroosje had wakker gezoend vroeg ik vol verwachting aan mijn vriendinnetje hoe De Kus had gevoeld.
'Gewoon zoals iedere andere kus. Een beetje zoals die van mijn vader bijvoorbeeld' had ze geantwoord, mij verbijsterd achterlatend. Dat kon toch niet?! Zo'n lippen op lippen moment moest
toch magisch aanvoelen?
Jaren later begrijp ik pas dat de ene zoen op de mond, de andere niet is. Het is zoals de quote hierboven beschrijft niet zozeer de zoen die magisch is, maar het moment vooraf. En dan heb ik het niet alleen over het moment er net voor, maar ook over de tien stappen die daarvoor komen. Waarbij je elkaar soms even aanraakt als je iets net iets te dicht naast elkaar loopt. Waarbij het been op dezelfde plek blijft en niet haastig wordt teruggetrokken als ie per ongeluk contact maakt met de jouwe. En waarbij de ogen al veel meer zeiden dan je oren konden horen.
En dan dat moment net voor de kus. Waarin je een beetje op je gut-feeling naar de ander moet buigen en godverdorie hoopt dat diegene hetzelfde bedacht heeft zodat de zoen niet ergens in een neusgat eindigt. Overigens ben ik echt een kluns met dit soort momenten. Niet omdat ik verkeerd mik, maar omdat ik zo'n zoen meestal niet aan zie komen en ervan schrik als het gebeurd. Waardoor het natuurlijk voor de andere partij lijkt alsof geen interesse heb.
Ooit zoende een man waar ik super head over heels op was, mij op de mond bij het afscheid. Maar omdat ik zo schrok kuste ik hem vluchtig met stijfgeknepen mond terug en sprong "Doooeeii" een taxi in. Waarop hij natuurlijk in het volgende sms-gesprek al begon aan het afrondende 'het moet wel van twee kanten komen' waarna ik hem bijna in kapitalen typend op 't hart drukte dat dat ook echt het geval was. Bij onze volgende meeting had ik bedacht dat ik hem maar gewoon moest gaan zoenen, om dat hele geshit met wel, niet, oeps, ah, euh, oh, shit, te voorkomen. Waarbij ik waarschijnlijk net iets te onverwachts mezelf op hem worp en hij daar mogelijk wat van schrok, maar vanaf dat moment ging ons zoenen wel goed. En waren ze nog best wel heel magisch ook.
