*Terugblik*
Classic FM staat op en ik ben aan het koken. Buiten is het al donker en er blaast een koude wind.
De kou, de donkere avond en de klassieke muziek doen me denken aan vroeger. Toen ik op mijn kamertje voor mijn tentamens zat te leren. Terwijl jij beneden stond te koken en ik de geur van het
eten kon ruiken, was ik aan het blokken met klassieke muziek keihard aan, omdat mij dat hielp me beter te concentreren.
Klassieke muziek hadden jullie ook altijd op zondagochtend bij het ontbijt aanstaan. Of je draaide John Barry's Out of Africa en de filmmuziek van Dances with Wolves op zondagavond als we gingen eten.
Bijna twee jaar geleden is het. Zo lang ben je er al niet meer. Het besef dat jij dood bent pap, voelt als een constante marathon. Eén waar ik niet uit kan stappen, maar gedwongen word om maar door te blijven lopen. Terwijl ik niet meer kan. Ik ben op.
Vlak voor je dood vertelde ik je dat het met mij wel goed zou komen. Ik zat eindelijk weer lekker in mijn vel. En het nieuws van jouw naderende dood had me uit het veld geslagen, maar ik voelde me goed en wist zeker dat ik dit ook aan zou kunnen.
Hoe anders voel ik me nu. Nu je mij steeds meer ontglipt. Er met elke stap die ik in de marathon zet meer tijd tussen jou en mij komt te staan. Herinneringen vager worden. Jij steeds vager wordt, wij vager worden. Ik je zoek maar nooit vind. Het voelt alsof ik steeds weer tegen een muur oploop. Want je bént er niet meer. Hoe graag ik je ook bij mij wil houden. Hoezeer ik jouw advies nog nodig heb, want er is niemand anders pap, die dat stokje van jou heeft overgenomen. Je bent van mij weggegaan en er is niets voor teruggekomen. Geen deur die sluit en een raam wat open gaat.
Ik mis je zo, ik ben zo moe, ik mis je zo, wat als ik niet zonder jou kan? Maar ik weet dat ik dat wel kan. Zo goed heb je mij wel opgevoed. Die kracht heb je mij in mijn basis meegegeven. Maar ik ben het kwijt pap. Mijn kracht. En jij bent er niet. Maar ik hoor je zeggen: nog even volhouden. Nog één stapje...en nog een...en nog een....
