"Ik noemde 't vroeger moorkopjes", vertelt mijn nichtje terwijl ze iets onderuit zakt om haar 7 maanden buik wat meer ruimte te geven. "Van die meiden die alleen maar mooi staan te wezen, net als een moorkop, met zo'n toefje bovenop" verduidelijkt ze.
Ze heft haar handen en wijst naar haar ogen. "Met een beetje een lege blik in de ogen, een dromerige glimlach..." "Van die meiden die niet 376 vragen in hun hoofd hebben als ze na een eerste geslaagde date met een man naar huis fietsen. Die geen achternamen-check doen, geen verwachtingen hebben ten aanzien van hem of van zichzelf.... moorkopjes dus" besluit ze.
Ik knik. "Mmm-mm' zeg ik om mijn support wat te versterken.
"Zo'n toefje dus; ik heb soms gedacht dat ik het wilde zijn, maar ik zou het niet eens kunnen. Én ik wil toch een vent die het juist leuk vindt dat ik wél nadenk en, pffff ja, ook verwachtingen heb?!" roept ze erachteraan, waarbij ze even lijkt te zijn vergeten dat ze die vent inmiddels op de bank heeft zitten en hij haar in the meantime ook ge-knocked up-ed heeft.
"INDERDAAD" roep ik heel feministisch terwijl ik mijn cappuccino naar haar hef. Zij proost enthousiast terug met haar mok waarbij we een beetje koffie morsen. Maar, hey, who cares?!
