Ik denk dat ‘ze’, daar in het universum, geregeld kút roepen. Ervan uitgaande dat er een universum is he? Want daar heb ik met mezelf vaak discussies over in mijn hoofd. Zou je bij moeten zijn. Terug naar kút, want ik denk dus dat ze dat geregeld roepen, de chef Marjolein's -geen idee of ze er meerdere hebben, misschien wisselen ze dag- en nachtdiensten af, je wéét het niet met dat universum-, en die dan vervolgens een ‘spoedje’ (conferencecall) organiseren met alle scenarioschrijvers in het universum die zich met mijn leven bemoeien.
Sinds een paar weken doe ik een mindfulnesscursus en daar kregen we de opdracht je gedachten op te merken en te bestempelen. Alleen al met het het eerste punt was ik weken bezig. Want, holy fuck, gedachten zouden de media-industrie zó om zeep kunnen helpen. De krengen hebben zo'n aantrekkingskracht dat als ik ze eenmaal denk, ik mij er niet meer van bewust dát ik aan het denken ben. En daar kan Netflix, waar ik tijdens het kijken steevast een rondje social media naast doe, nog een puntje aan zuigen.
Sinds een paar dagen lukt het mij om soms (kleine stapjes hè), te bemerken dat ik een gedachte heb. En dus ben ik stap twee aan het toepassen: het benoemen van de gedachten. Kút roepen ze daarboven geregeld omdat ik het label ‘scenario’ al tientallen keren voorbij zag komen. Want mijn hoofd is vrijwel constant bezig met het bedromen, versieren en smeden van de toekomst. En toch weet het leven mij altijd iets toe te dichten waar mijn gedachten nog niet waren geweest. Het verrast en overtreft mij altijd weer. Knap stelletje scenaristen hebben ze daarboven dus weten te verzamelen. En nu we het daar toch over hebben, zouden ze nog mensen zoeken?
