“Het enige wat jij hoeft te doen is het te accepteren” zei je tegen me. Ik denk eraan terug terwijl ik de afwas sta te doen en naar buiten staar. Het is nu net zo donker buiten als dat het toen was, toen je naast me zat. En ook toen staarde ik voor me uit.
Destijds kon ik het niet verwoorden en ook nu lukt het me niet. Te verwoorden hoe het voelt. Dat ik me wanhopig afvraag of ik jou ooit achter me zal kunnen laten. Het lukte me niet de leegte aan je te beschrijven die zich in mij heeft genesteld sinds ik weet dat wij niet samen oud gaan worden. En ik geloof niet dat tijd dat zal veranderen. De dagen, maanden en jaren die er inmiddels voorbij zijn gegaan, ze hebben nooit iets uitgemaakt.
Jij hebt je in mij genesteld. Ik vind je in elke vezel van mijn lichaam. En hoe meer ik je probeer uit te drijven, hoe sterker jouw tentakels zich in mij haken.
