“Oh, dus je hebt ‘m wel losgelaten” zegt een vriendin tegen me. “Knap hoor vind ik dat” zegt ze. “Ik heb zo’n hekel aan dat woord” voegt ze er nog aan toe.
“Nou” zeg ik ”Ik heb ‘m niet losgelaten. Ik geloof niet dat ik hem ooit los zal laten. Hij is een deel van mij.” Ik ga op mijn buik liggen en leg mijn rechterarm onder mijn kussen. Mijn hoofd leg ik erop. Zoals vroeger ben ik weer een keertje bij haar blijven slapen, alleen lig ik nu niet op een luchtbedje, maar in haar kingsize bed naast haar.
“Als je aan de voet van een berg staat, is de berg het enige wat je ziet. En je ziet maar een klein stukje van die berg.
Dus als je mijn gevoel voor hem vergelijkt met die berg, ben ik niet compleet van de berg weggelopen maar sta ik wel verder van de berg af waardoor ik 'm in z'n geheel zie. En nu zie ik, naast de berg, ook weer de rest. En ook de rest is mooi”.
Mijn vriendin ligt op haar rug en heeft haar gezicht naar links gedraaid. Ze kijkt me aan. Een zonnestraal prikkelt door de gordijnen heen.
Ik draai me om en ga ook op mijn rug liggen. Ik kijk naar het plafond. “Dus nee, ik heb hem niet losgelaten. Mijn gevoel voor hem zal niet overgaan . Maar wat ik met het gevoel wil, dat is wel veranderd. En daarmee het vertrouwen gegroeid dat ik vanzelf weer een andere liefde tegen zal komen”.
