"Dit is het dan....dit is het dan" verzucht je. Met lege ogen staar je voor je uit. Ik ga naast je zitten. Mijn handen leg ik in mijn schoot. Moet ik je hand pakken? Moet ik je omarmen? Mijn handen blijven op hun plek. Ik heb geen idee. Ik heb geen idee wat ik moet doen, wat ik moet zeggen tegen je.
Ik wend mijn gezicht af en kijk naar de kaarsjes op tafel die mama net heeft aangestoken. Ik voel de leegte in jouw woorden. Je wanhoop. De eindigheid. Jouw onmacht. Onze onmacht. En vooral mijn onmacht. Om met de situatie om te gaan. Op dit soort momenten realiseer ik mij even ten volle wat er aan de hand is. En dan blokkeer ik. Dan zijn ineens mijn woorden op, mijn hoofd leeg en mijn lichaam slap. Ik weet niet wat ik je nog moet vragen, nu je er nog bent. De tijd waar ik ten volle van moet genieten, zo vertellen mensen om mij heen. En dat probeer ik ook, maar ik lijk vooral te blokkeren in de tijd die er nog rest.
De meeste van die tijd breng ik negerend door. Ik schuif het voor me uit. Wil het niet zien en wil het niet geloven. Ik kan het ook niet geloven, laat staan bevatten wat het inhoudt dat je er straks niet meer bent.
Mijn woorden voor jou zijn kwijt en ik hoop ze op tijd terug te vinden. Voordat het te laat is.
