Ik zak door m’n knieën en ga op de grond zitten. Mijn lichaam klapt dubbel.
Papa, papa, papa, papa…..
Er komen voetstappen dichterbij en ik voel troostende handen op mijn rug.
‘Ze denken aan uitzaaiingen, vocht, het is niet goed, met spoed opgenomen’. Dat zijn de woorden die ik zojuist van mijn moeder hoorde en die als een mantra door mijn hoofd heen vliegen.
‘Kanker, dat kan toch niet?’ schiet er door mij heen.
Mijn adem gaat te snel, maar het lijkt alsof mijn lichaam achterblijft op mijn hoofd. Gevoelsmatig te laat pas komen er tranen. Een paar maar. Alsof ze niet goed weten of het gepast is. Het voelt alsof ik van een afstandje naar mijzelf kijk en er tegelijkertijd middenin zit.
“Rustig proberen adem te halen” hoor ik iemand achter mij zeggen. “Anders ga je hyperventileren”.
“Mam”, zeg ik in de telefoon die ik nog steeds aan mijn oor houd, “ik kom eraan”.
*In overleg met mijn familie en mijn vader schrijf ik deze stukjes. Dit wil ik doen in eerste instantie als eerbetoon naar mijn vader. Van hem heb ik de liefde voor het verhalen van dagelijkse gebeurtenissen. Daarnaast wil ik dit proces beschrijven. Want nu ik er middenin zit zie ik nog meer hoe de dood een onderdeel is van het leven. De schaduw is er net zo goed als het licht. In het aanzicht van de dood vallen alle maskers weg. Het is niet meer nodig jezelf verder te ontwikkelen, leuker, beter, mooier, wijzer te worden. Het leven hoeft niet altijd alleen maar positief te zijn, gevuld met positieve gedachten. Ook de angst mag er zijn. De angst dat iets stopt. De angst om te verliezen. De angst om zoveel van iemand te houden. De angst om te veranderen. De angst om te laten gaan. De angst voor de dood. De angst om achter te blijven.
Maar ook: de boosheid om los te moeten laten - het verdriet om afscheid te moeten nemen. En: diepgaande gesprekken voeren op onverwachte momenten. Het mag er allemaal zijn. In al mijn liefde voor mijn vader, en in de basis die mijn ouders mij meegegeven hebben, wil ik proberen deze moeilijke reis te beschrijven. Want voor de dood, en degene die deze reis in zijn eentje moet gaan ondernemen, mijn lieve pap, kan ik alleen maar het aller- allerdiepste respect hebben.
