Parkeren in Amsterdam. Is kut. En dan heb ik niet eens een hele grote auto. Maar ik woon wel in een gedeelte van Amsterdam waar 'parkeerkrapte' heerst. Zoals ik mij voorstel dat de gemeente het
noemt als ze erover praten. Als ze het überhaupt bespreken.
Het komt erop neer dat er teveel auto's zijn en te weinig parkeerplekken. Als je om 18.00 uur aankomt is het sjezen voor een plekje. Om 20.00 uur knokken. En na 22.30 uur is het huilen. Of
juichen omdat er minder concurrentie is en iemand van buiten de randstad een latertje had. Op zondag na 19.30 uur kun je net zo goed doorrijden naar vrienden buiten de stad om te vragen of je (of
eigenlijk je auto, maar aangezien jij degene bent die rijdt) daar mag tukken.
Nu zou je je kunnen afvragen waarom ik een auto heb. Want het niet hebben van een auto zou mij zo 350 euro in de maand schelen. En ik ben een freelancer die veel vanuit huis werkt. Daarbij woon
ik dus in Amsterdam, zoals uit bovenstaande waarschijnlijk al duidelijk werd. En in Amsterdam hedde ge echt geen auto nodig nie. Maar zodra je één stap buiten Amsterdam zet, wel. En het openbaar
vervoer heb ik jarenlang gedaan. Geloof mij. Maar na 3599 dagen (gemiddeld 5 dagen per week, gedurende 15 jaar, minus 1 dag omdat dat leuker staat) van kou lijden, zweetdruppels die je
ik-weet-niet-waar heen voelt glijden, geuren van anderen te ruiken, tassen te sjouwen, nog grotere tassen, dozen, eten, drinken en zelfs katten, was ik d'r klaar mee.
Nu hoef ik alleen nog maar te zeulen van auto tot deur. Wat soms nog 500 meter kan zijn omdat ik de auto VRIJWEL NOOIT VOOR DE DEUR KWIJT KAN. Maar los daarvan, een auto kopen is de beste
investering die ik ooit heb gedaan. Terug naar het parkeren. Of vooral: mijn probleem ermee. Want het is geen probleem. Niets is een probleem. "Only difficult in your mind it is" zou Yoda zeggen.
Want ik vind altijd wel een plekje. Uiteindelijk.
Maar dat parkeren heeft zich in mijn hoofd genesteld. En dus spot ik overal waar ik loop (en juist, als ik dus géén auto onder m'n ass heb zitten) parkeerplekken. Waar mijn lichaam van
in de juichstand schiet. En mijn hoofd vervolgens streng op toespreekt. Moe word ik ervan. Je hebt d'r namelijk niks aan. Aan die gesprekken in je hoofd. Het neemt alleen loze ruimte.
Die ik echt heel veel beter zou kunnen besteden aan het bedenken van een briljante oplossing voor de 'parkeeraanbodzuinigheid'.
Ach, het is te hopen dat ik niet de enige ben. Dat er meer mensen zijn in Amsterdam of een andere grote stad, die geregeld juichend rondlopen, om zichzelf vervolgens streng toe te spreken:
DAT JE HELEMAAL GEEN PARKEERPLEK ZOEKT. EN JE GEEN AUTO BIJ JE HEBT. EN JE JE GEWOON IN HET ALGEMEEN NIET ZO DRUK ZOU MOET MAKEN. OM DINGEN. OF PARKEERPLEKKEN.
WANT. ER. ZIJN. ERGERE. DINGEN. IN. DE. WERELD. Ja, dat weet ik.
