Ik weet nog dat ze tegen me zei dat ze het raar vond te accepteren dat ze misschien op vrouwen viel. “Volgens mij val ik gewoon op een persoon, op wie iemand is. En niet op een geslacht".
"Is dat raar?” had ze er weifelend aan toegevoegd. “Nee", had ik gezegd, "ik vind dat niet raar".
Waarom weet ik niet maar ik moet aan het gesprek van jaren geleden denken als ik in de trein zit. Ik zat te meimeren over de toekomst, de verre, verre toekomst die ik niet meer mee ga maken.
"Ik vind het niet raar", had ik gezegd. En sterker nog, nu ik erover nadenk, lijkt het mij eigenlijk veel logischer om te vallen voor een persoon.
Misschien is er over honderdduizenden jaren iemand, bijvoorbeeld een docent geschiedenis, die terugkijkt. En zijn studenten vertelt over die gekke tijd dat de mens nog bestond uit mannen en vrouwen die zo’n 50% van de bevolking min of meer bij voorbaat uitsloten als potentiële partner. Want misschien zijn we tegen die tijd wel geslachtsloos. Of zijn we man en vrouw in een. Who knows?
Ze zullen er misschien om moeten lachen, die studenten. En terwijl ze afscheid nemen om zichzelf naar huis te teleporteren tegen elkaar mompelen: "Kun je je dat voorstellen? Wat een raar volkje was dát"!
