*terugblik*
Ik zet m'n fiets in een rekje en loop het paadje op waar ik 5 maanden geleden ook liep. Toen we jou hier gingen begraven. Met Pasen op een begraafplaats. Happy fucking Easter.
Toen was het koud en lag de natuur stil. Nu begint alles langzaam tot bloei te komen. De zon belicht kleine vliegjes die rondjes om elkaar vliegen en daardoor clustertjes in de lucht vormen.
Tranen in m'n ogen. Pijn in m'n buik. Ik zie m'n eigen schaduw lopen en vraag me af: waarom? Het voelt zo verkeerd. Zo niet kloppend. Niet jij. Niet wij. Niet ik, zonder jou.
Bij je graf hurk ik en haal wat takjes van je af. De meegenomen waxinelichtjes steek ik aan en doe ik in de lantaarntjes die jij ooit voor in de tuin kocht. Ik ga op de stenen net naast jouw graf
zitten. Mijn benen half over je heen, mijn voeten op het pad.
De zon schijnt op mij, en op jou. Op ons. Ik vraag me af hoe je er nu uit zal zien, een paar meter onder mij. Ik heb geen idee hoe snel het gaat, zou je kist er nog zijn, en wat is er nog van
jouw lichaam over?
Gedachten ratelen door m'n hoofd. Mocht je nog ergens zijn denk ik dat je er niets uit op zult kunnen maken. Of misschien zul je om me moeten lachen. Mijn armen sla ik om de onderkant van mijn benen. En mijn hoofd leg ik op mijn knieën. Ik luister naar de geluiden van het leven buiten de begraafplaats. Naar de wind die ze met zich mee draagt. Ik sluit mijn ogen voor de warmte van de zon. Papa. Papa.
Ik blijf nog eventjes bij je zitten.
