"Ik houd van hoe je denkt".
Hij is even stil en staart naar iets achter mij.
"Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet in m'n leven bent. Maar dit..."zegt-ie terwijl hij met zijn handen een scheve cirkel in de lucht tekent, "kan ik niet".
Hij kijkt me kort aan en richt z'n aandacht dan op zijn stoel, waar hij aan iets begint te pulken. Ik wend mijn blik af en kijk naar beneden. Mijn schoenen vervormen en voegen zich samen met de grond. Ik knipper de eerste traan weg.
Ik kijk weer naar hem. Hij heeft de stoel met rust gelaten en zijn ogen zijn weer op mij gericht. Hij tilt zijn hand op, waarschijnlijk om mijn hand te pakken, maar bedenkt zich. Zijn ogen zijn waterig.
"Komt door de wind in mijn ogen" zegt hij met een halve glimlach terwijl hij z'n neus ophaalt.
