Met je mond probeer je een woord te vormen. Maar het kost je te veel moeite. Je lippen vormen een O, maar het geluid blijft uit. "Ik ben zo tróts op je pap" zeg ik terwijl mijn stem breekt. Ineens schieten je ogen wat meer open en lijk je mij te zien. Je steekt je hand moeizaam uit en raakt kort mijn neus aan. Dan zak je weg.
Later ga ik weer even bij je zitten. Je doet je ogen open. Wazig kijk je voor je uit. Ik breng mijn gezicht vlak bij de jouwe. "Ik ben bij je pap" zeg ik. "Je hoeft niet bang te zijn. We zijn allemaal bij je". Even kijk je mij weer recht aan. "Het einde is nabij" zeg je met een zwakke stem, terwijl je ogen vragen. "Ik denk het wel pap" zeg ik. "We zijn bij je" herhaal ik weer. Terwijl je ogen mij nog aanstaren, zakken je oogleden weer neer.
Je bent zo moe.
De gesprekken verstommen he pap? Enige wat rest is stilte, waarbij jouw gesnurk en soms wat gekuch die stilte regelmatig verbreken. Nog wel.
We zijn bij je lieve pap. We zijn bij je.
