Ik klik toch weer de documentaire Be Here Now aan. Andy Whitfield die het eerste seizoen van Spartacus speelde en daarna kanker kreeg. En daar in 2015 aan overleed. Van de week had ik ‘m na twintig minuten weggeklikt. Omdat ik er verdrietig van werd. En het herinneringen opriep. De zwaarte, de hoop en uitzichtloosheid, levens die uit elkaar gaan lopen omdat het een stopt en het ander door gaat.

Parkeren in Amsterdam. Is kut. En dan heb ik niet eens een hele grote auto. Maar ik woon wel in een gedeelte van Amsterdam waar 'parkeerkrapte' heerst. Zoals ik mij voorstel dat de gemeente Amsterdam het noemt als ze erover praten. Als ze het überhaupt bespreken. Het komt erop neer dat er teveel auto's zijn en te weinig parkeerplekken. Als je om 18.00 uur aankomt is het sjezen voor een plekje. Om 20.00 uur knokken. En na 22.30 uur is het huilen.

"Heee mama!" roept de jongste ineens grijnzend naar me. "Hey", knipoog ik terug naar hem omdat hij al het hele weekend grappig vindt mij zijn moeder te noemen. Het geschreeuw en au-geroep komt even tot rust en beiden kijken nu mijn kant op. "Ben jij een mama" vraagt de oudste. "Nee" zeg ik. "Waarom niet?" "Uhm..." begin ik.

Zwaluwen scheren vlak langs het gras. Ik leun met m'n hoofd schuin tegen de rugleuning en kijk naar de zwaluwen zonder ze echt te volgen. Ze vliegen mijn beeld in en uit. De zon staart me aan terwijl ze steeds iets naar onderen zakt. Waar m'n vriendin en ik gisteren na een lange autorit met veel harde muziek en gelach, nog hele verhalen tegen elkaar te vertellen hadden, lijkt nu de stilte ons te hebben overgenomen.

Het is warm. De stad ruikt zoals de steden waar ik was op verre reizen. De geur van de hitte vermengt zich met uitlaatgassen. De avondzon voelt nog steeds warm terwijl ie op mijn gezicht schijnt. De wind waait in warme vlagen langs me heen, soms het geurtje van het meisje dat voor mij fietst met zich meenemend.