"Ik had zoveel gevoel voor jou.." hij zwijgt even en kijkt naar zijn handen. Dan richt hij zijn blik op en kijkt de ruimte in die gevuld is met mensen die koffie aan het drinken zijn. Wij hebben ook koffie. Hij vroeg mij net ons houten dienblad met de twee koppen koffie vast te houden terwijl hij foto's nam voor op Instagram.

“Oh, wat ben jij toch altijd zwart-wit”, beet hij me geregeld toe. “De wereld is niet zwart-wit, Marjolein”. Hij noemde me vrijwel nooit bij mijn voornaam, dus het klonk raar als hij dat wel deed. Lief, liefje, liefke, schat en lieverd verving hij door mijn eigen naam, vrijwel alleen als hij pissig was.

Het is aan alles te zien. Het licht is anders. De zon schijnt niet langer rond zeven uur ‘savonds mijn huis binnen. En de prisma die ik voor het raam heb hangen maakt geen kleuren meer op mijn witte muur. Je ruikt het ook. Zoals je het groene voorjaar met zijn frisse wind je zachtjes in je rug blaast, de zomer je omhult met z’n zoetheid, zo heeft de herfst ook een eigen geur.