Eens in de zoveel tijd ben je weer even bij me. Al draag ik je altijd met me mee, als de trilling van een klank die voor altijd in mij blijft. Soms echter, zwelt de trilling aan en stopt het even met achtergrond muziek te zijn. Dan ben je er helemaal. Eventjes.
Ik zit haar aan te staren, waarschijnlijk zijn mijn ogen tien tikjes groter dan hun normale omvang. "Sorry, wat?" zeg ik. Zonder haar tijd te gunnen voor een antwoord de toch al retorische vraag, begin ik te joelen en te klappen.