Ik heb zin om hem te zien. Als ik naar de plek loop waar we hebben afgesproken voel ik alleen dat. Er zijn geen andere gevoelens die tussendoor lopen te klooien. Geen verwachtingen, geen angsten.
Eens in de zoveel tijd ben je weer even bij me. Al draag ik je altijd met me mee, als de trilling van een klank die voor altijd in mij blijft. Soms echter, zwelt de trilling aan en stopt het even met achtergrond muziek te zijn. Dan ben je er helemaal. Eventjes.
Het is druk in het cafe. Hij is Frans en de vriend van een vriendin van mij. Hij spreekt Engels gesausd met het typisch Franse accent. Om hem te kunnen verstaan moet ik me concentreren. En dus focus ik me op bloemen die voor mij op de houten tafel staan. Ik negeer de mensen om me heen en hun geluid veranderd in een constant zoomgeluid. Hij vertelt over een documentaire die hij zag over twee Franse geliefden. Samen maakten ze ooit muziek. Zij schreef, hij componeerde.
Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen.
"Ik had zoveel gevoel voor jou.." hij zwijgt even en kijkt naar zijn handen. Dan richt hij zijn blik op en kijkt de ruimte in die gevuld is met mensen die koffie aan het drinken zijn. Wij hebben ook koffie. Hij vroeg mij net ons houten dienblad met de twee koppen koffie vast te houden terwijl hij foto's nam voor op Instagram.
Er gaat iemand achter mij zitten in de tram. Ineens ruik ik een geur. Jouw geur. En met het ruiken van die geur komt ook het gevoel wat daar toen bij hoorde terug. Even voel ik weer zoals toen. Tranen wellen op, want ik mis het. En ik mis jou. De jou van toen. En de ik van toen.
“Oh, wat ben jij toch altijd zwart-wit”, beet hij me geregeld toe. “De wereld is niet zwart-wit, Marjolein”.
Hij noemde me vrijwel nooit bij mijn voornaam, dus het klonk raar als hij dat wel deed. Lief, liefje, liefke, schat en lieverd verving hij door mijn eigen naam, vrijwel alleen als hij pissig was.
“Oke, we gaan mediteren” zeg ik tegen hem. Hij glimlacht alsof ie het schattig vindt dat ik dat zeg, maar het niet gaat doen. Dan gaat hij toch tegenover me op de grond zitten. Mijn benen leg ik in kleermakerszit, en mijn handen leg ik op mijn knieën. Ik knipoog naar hem en doe mijn ogen dicht.
“Het enige wat jij hoeft te doen is het te accepteren” zei je tegen me. Ik denk eraan terug terwijl ik de afwas sta te doen en naar buiten staar. Het is nu net zo donker buiten als dat het toen was, toen je naast me zat. En ook toen staarde ik voor me uit.