Ik klik toch weer de documentaire Be Here Now aan. Andy Whitfield die het eerste seizoen van Spartacus speelde en daarna kanker kreeg. En daar in 2015 aan overleed. Van de week had ik ‘m na twintig minuten weggeklikt. Omdat ik er verdrietig van werd. En het herinneringen opriep. De zwaarte, de hoop en uitzichtloosheid, levens die uit elkaar gaan lopen omdat het een stopt en het ander door gaat.

Ik haat quotes en ik vind ze geweldig. Ze kunnen me sterken, en in twee zinnen laten lachen. Een waarheid bevatten zoals ik 'm graag wil geloven. Maar ze kunnen me ook arrogant in het gezicht staren met hun betweterige kort-door-de-bocht wijsheden. Een rondje Pinterest slaat me ermee om de oren.