Hij heeft zijn hoofd op mijn onderbuik gelegd. Aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen. Met mijn rechterhand streel ik door zijn haar, waarbij ik soms even aan het uiteinde van een plukje licht opkrullende haren trek. In mijn buik huist een warm gevoel en dat is niet alleen omdat hij zijn hoofd daar heeft liggen. Maar dan kickt mijn verstand in.

"Lein toeeee" klinkt haar lieve hoge stemmetje, een tikje zeurend door de telefoon. Mijn zus is onderweg om haar kleine bij mij te droppen, maar het gaat mevrouw niet snel genoeg en dus moest er gebeld worden.

Ik hef mijn gezicht op, en ga op mijn tenen staan. Hij moet echter de grootste afstand afleggen, met z'n bijna 2 meter. "Doeg" zeg ik. "Doei" zegt hij. Ik reken op een zoen op m'n wang, maar voel een zoen op m'n mond. Niet half wang, half mond zoals toen we elkaar hallo begroeten eerder op de avond en wat ik onder een foutje had geschaard.