‘Haar zus is best slim, maar ik denk dat Marjolein het niet zo ver gaat schoppen’ had mevrouw Algera tegen mijn ouders gezegd waar ik bij zat. Mijn zus was zojuist met vlag en wimpel geslaagd voor haar VWO en na de vakantie stonden haar niet één maar twee studies te wachten, waar ze vier jaar later ‘met genoegen’ (nog net niet cum laude) van zou afstuderen.
Ze zoeft langs me en ik vang nog een flard op van de zin die ze uitspreekt. Iets met systemen die gecheckt moeten worden maar dan in corporate woorden die direct mijn hoofd uit fladderen, terwijl ik nog zo mijn best doe om ze te onthouden. Een leeg kinderzitje pronkt voor op haar fiets zie ik, als ik mijn hoofd nog even omdraai in de richting die ze op fietst. Waarschijnlijk is ze hard op weg om het kindje dat daarin hoort op te halen van de crèche.
Ik klik toch weer de documentaire Be Here Now aan. Andy Whitfield die het eerste seizoen van Spartacus speelde en daarna kanker kreeg. En daar in 2015 aan overleed. Van de week had ik ‘m na twintig minuten weggeklikt. Omdat ik er verdrietig van werd. En het herinneringen opriep. De zwaarte, de hoop en uitzichtloosheid, levens die uit elkaar gaan lopen omdat het een stopt en het ander door gaat.
Hij heeft zijn hoofd op mijn onderbuik gelegd. Aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen. Met mijn rechterhand streel ik door zijn haar, waarbij ik soms even aan het uiteinde van een plukje licht opkrullende haren trek.
In mijn buik huist een warm gevoel en dat is niet alleen omdat hij zijn hoofd daar heeft liggen. Maar dan kickt mijn verstand in.
Tranen prikken door haar stem als ze over haar oma vertelt, haar toonhoogte wordt steeds iets hoger en in haar waterige ogen vormen zich grote tranen. Haar woorden gaan voor een gedeelte langs mij heen maar haar stem doet mij een beeld vormen van haar oma en de band die ze nog steeds hebben. Al is haar oma niet meer hier.
Ik heb zin om hem te zien. Als ik naar de plek loop waar we hebben afgesproken voel ik alleen dat. Er zijn geen andere gevoelens die tussendoor lopen te klooien. Geen verwachtingen, geen angsten.
Eens in de zoveel tijd ben je weer even bij me. Al draag ik je altijd met me mee, als de trilling van een klank die voor altijd in mij blijft. Soms echter, zwelt de trilling aan en stopt het even met achtergrond muziek te zijn. Dan ben je er helemaal. Eventjes.
"Help me dan toch" roep ik geïrriteerd terwijl ik mijn voet zover mogelijk probeer op te tillen om bij de deurklink van de achterdeur te komen. In mijn handen een net iets te zware pot. Mijn zus doet net op dat moment de achterdeur voor me open.
"Ik was al onderweg om je te helpen maar...."
"JA" snauw ik haar af. Ik negeer haar verdere woorden en loop door. Langs Jelle in de keuken die erg geconcentreerd naar de afwasborstel in zijn hand kijkt.