Ik zet m'n fiets in een rekje en loop het paadje op waar ik 5 maanden geleden ook liep. Toen we jou hier gingen begraven. Met Pasen op een begraafplaats. Happy fucking Easter.
Toen was het koud en lag de natuur stil. Nu begint alles langzaam tot bloei te komen. De zon belicht kleine vliegjes die rondjes om elkaar vliegen en daardoor clustertjes in de lucht vormen.
Hij heeft zijn hoofd op mijn onderbuik gelegd. Aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen. Met mijn rechterhand streel ik door zijn haar, waarbij ik soms even aan het uiteinde van een plukje licht opkrullende haren trek.
In mijn buik huist een warm gevoel en dat is niet alleen omdat hij zijn hoofd daar heeft liggen. Maar dan kickt mijn verstand in.
Tranen prikken door haar stem als ze over haar oma vertelt, haar toonhoogte wordt steeds iets hoger en in haar waterige ogen vormen zich grote tranen. Haar woorden gaan voor een gedeelte langs mij heen maar haar stem doet mij een beeld vormen van haar oma en de band die ze nog steeds hebben. Al is haar oma niet meer hier.
Hij legt even zijn arm om mij heen. Ik verstijf en ik voel dat hij dat voelt. Zijn lichaam reageert op mijn schok, en trekt zich terug, nog voordat zijn arm mij ook loslaat. Alsof zijn lichaam zonder woorden aan het mijne vraagt waarom.
*Gedicht* Jij • Met je verdriet om hen • Die in je hart • Voor altijd zullen zingen • Jij • Ik ben jou • En jij bent mij •
"Ik houd van hoe je denkt". Hij is even stil en staart naar iets achter mij. "Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet in m'n leven bent. Maar dit..."zegt-ie terwijl hij met zijn handen een scheve cirkel in de lucht tekent, "kan ik niet".
Hartstikke verliefd was ik op hem. Hij noemde mij Dikkie Dik. Een naam die hij waarschijnlijk voor mij had uitgekozen vanwege het babyvet dat ik op mijn lijf had. Hij had verkering met het populairste meisje uit de klas. Dat was ook een vriendin van mij. En dús was dat helemaal prima, zo schreef ik op de eerste bladzijde van mijn eerste dagboek.