Hij legt even zijn arm om mij heen. Ik verstijf en ik voel dat hij dat voelt. Zijn lichaam reageert op mijn schok, en trekt zich terug, nog voordat zijn arm mij ook loslaat. Alsof zijn lichaam zonder woorden aan het mijne vraagt waarom.
*Gedicht* Jij • Met je verdriet om hen • Die in je hart • Voor altijd zullen zingen • Jij • Ik ben jou • En jij bent mij •
"Ik houd van hoe je denkt". Hij is even stil en staart naar iets achter mij. "Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet in m'n leven bent. Maar dit..."zegt-ie terwijl hij met zijn handen een scheve cirkel in de lucht tekent, "kan ik niet".
Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen.
“Wie komen er allemaal vandaag?” vraag ik haar. “Juul en Raffael” zegt ze ferm maar met een raar stemmetje, wat veroorzaakt wordt door het feit dat ze als een malle op de trampoline heen en weer springt. Ik moet lachen om haar antwoord omdat ik weet dat er veel meer kinderen gaan komen op haar vierde verjaardag; maar dat deze twee blijkbaar voor haar het belangrijkste zijn.
“Het enige wat jij hoeft te doen is het te accepteren” zei je tegen me. Ik denk eraan terug terwijl ik de afwas sta te doen en naar buiten staar. Het is nu net zo donker buiten als dat het toen was, toen je naast me zat. En ook toen staarde ik voor me uit.
“Oh, dus je hebt ‘m wel losgelaten” zegt een vriendin tegen me. “Knap hoor vind ik dat” zegt ze. “Ik heb zo’n hekel aan dat woord” voegt ze er nog aan toe.
“Nou” zeg ik ”Ik heb ‘m niet losgelaten. Ik geloof niet dat ik hem ooit los zal laten.
Ik lig op mijn buik in de zon. Ik til mijn hoofd omhoog en kijk voor me uit. De grassprietjes zien er anders uit, als je je op gelijke hoogte bevindt. Groen zijn ze. Perfect groen.
Ooit zei je tegen mij: “als je in Japan denkt een bloempot scheef te zien hangen, dan kun je ervan uitgaan dat dat aan je zicht ligt”. Je lachte erbij.