Tranen prikken door haar stem als ze over haar oma vertelt, haar toonhoogte wordt steeds iets hoger en in haar waterige ogen vormen zich grote tranen. Haar woorden gaan voor een gedeelte langs mij heen maar haar stem doet mij een beeld vormen van haar oma en de band die ze nog steeds hebben. Al is haar oma niet meer hier.

'Waaaat?!!!' roept ze uit. Ik glimlach en knik. 'Nee, echt?' vraagt ze nogmaals ter bevestiging. Zonder mijn antwoord meer af te wachten gilt ze het uit en geeft me een duwtje tegen mijn schouder. 'Waaaaahaaaaaa, wat cool!' gilt ze erachter aan. Om mij heen zie ik wat mensen naar ons kijken. 'Iedereen denkt nu waarschijnlijk dat ik zwanger ben ofzo' grinnik ik, terwijl ik naar het rode voetgangerslicht kijk.