Ik ben vrijwel de enige. Naast het geluid van de zee en de schelpen die onder mijn schoenen knarspen is het stil. Zelfs de dieren lijken zich stil te houden. In de branding staan zeemeeuwen als volleerde zenmeesters in de verte te staren. De rust veranderd als er twee kleinere witte vogels aan komen vliegen. Luidkeels kwetterend verstoren ze de rust.

Zwaluwen scheren vlak langs het gras. Ik leun met m'n hoofd schuin tegen de rugleuning en kijk naar de zwaluwen zonder ze echt te volgen. Ze vliegen mijn beeld in en uit. De zon staart me aan terwijl ze steeds iets naar onderen zakt. Waar m'n vriendin en ik gisteren na een lange autorit met veel harde muziek en gelach, nog hele verhalen tegen elkaar te vertellen hadden, lijkt nu de stilte ons te hebben overgenomen.

Het is aan alles te zien. Het licht is anders. De zon schijnt niet langer rond zeven uur ‘savonds mijn huis binnen. En de prisma die ik voor het raam heb hangen maakt geen kleuren meer op mijn witte muur. Je ruikt het ook. Zoals je het groene voorjaar met zijn frisse wind je zachtjes in je rug blaast, de zomer je omhult met z’n zoetheid, zo heeft de herfst ook een eigen geur.

Boven me begint een fluitconcert. ‘Oh, ssssttt’ denk ik geïrriteerd en draai me om. De vogel boven mijn hoofd is even stil, gaat er waarschijnlijk goed voor zitten en begint nog harder dan daarvoor zijn gezang. Ik richt me op, doe één oog half open en kijk op de wekker. Half vijf.