Tranen prikken door haar stem als ze over haar oma vertelt, haar toonhoogte wordt steeds iets hoger en in haar waterige ogen vormen zich grote tranen. Haar woorden gaan voor een gedeelte langs mij heen maar haar stem doet mij een beeld vormen van haar oma en de band die ze nog steeds hebben. Al is haar oma niet meer hier.

Hoe zou het zijn als je lichaam niet meer doet wat het vroeger deed. Als je langzamer loopt dan dat je liep, pijn hebt daar waar het nooit pijn deed. Hoe zou het zijn om in de spiegel te kijken en waterige ogen terug te zien kijken. Je haar dat zijn kleur verloren is en dunner is geworden. Je vel dat gerimpeld is en in te grote hoeveelheden aan je lijf lijkt te hangen.