"Kijk, want bij Marjolein zie je van die lachrimpels", had ze gezegd. Als reactie op hoe je kunt zien dat iemand al wat ouder is. Ik had geglimlacht, maar haar opmerking was onder mijn huid gaan zitten. Op de meest onverwachte momenten was-ie opgepopt. Als ik in de rij stond bij de appie, of tijdens een zakelijke bespreking: 'IK WORD OUD'.

Het is druk in het cafe. Hij is Frans en de vriend van een vriendin van mij. Hij spreekt Engels gesausd met het typisch Franse accent. Om hem te kunnen verstaan moet ik me concentreren. En dus focus ik me op bloemen die voor mij op de houten tafel staan. Ik negeer de mensen om me heen en hun geluid veranderd in een constant zoomgeluid. Hij vertelt over een documentaire die hij zag over twee Franse geliefden. Samen maakten ze ooit muziek. Zij schreef, hij componeerde.

Hoe zou het zijn als je lichaam niet meer doet wat het vroeger deed. Als je langzamer loopt dan dat je liep, pijn hebt daar waar het nooit pijn deed. Hoe zou het zijn om in de spiegel te kijken en waterige ogen terug te zien kijken. Je haar dat zijn kleur verloren is en dunner is geworden. Je vel dat gerimpeld is en in te grote hoeveelheden aan je lijf lijkt te hangen.