Mijn telefoon pingt. Ik sta naar mijn vader te kijken die in de kist ligt. Ik had nog gevraagd aan de begrafenisondernemer of we hem niet in iets anders konden begraven. Zo'n kist vind ik cliché en kan ook ontzettend ordinair worden met van die satijnen binnenkanten.

“Het enige wat jij hoeft te doen is het te accepteren” zei je tegen me. Ik denk eraan terug terwijl ik de afwas sta te doen en naar buiten staar. Het is nu net zo donker buiten als dat het toen was, toen je naast me zat. En ook toen staarde ik voor me uit.