"Heee mama!" roept de jongste ineens grijnzend naar me. "Hey", knipoog ik terug naar hem omdat hij al het hele weekend grappig vindt mij zijn moeder te noemen. Het geschreeuw en au-geroep komt even tot rust en beiden kijken nu mijn kant op. "Ben jij een mama" vraagt de oudste. "Nee" zeg ik. "Waarom niet?" "Uhm..." begin ik.

"Ik noemde 't vroeger moorkopjes", vertelt mijn nichtje terwijl ze iets onderuit zakt om haar 7 maanden buik wat meer ruimte te geven. "Van die meiden die alleen maar mooi staan te wezen, net als een moorkop, met zo'n toefje bovenop" verduidelijkt ze.

“Oke, we gaan mediteren” zeg ik tegen hem. Hij glimlacht alsof ie het schattig vindt dat ik dat zeg, maar het niet gaat doen. Dan gaat hij toch tegenover me op de grond zitten. Mijn benen leg ik in kleermakerszit, en mijn handen leg ik op mijn knieën. Ik knipoog naar hem en doe mijn ogen dicht.

Hij is er al als ik binnenkom. 'Oja, zo zag hij eruit', denk ik. Op slag ben ik zenuwachtig, want dat was ik niet toen ik van huis wegfietste. Ik begroet hem en merk dat ik ineens zo zenuwachtig ben dat ik over mijn woorden begin te struikelen. Ik voel mijn wangen rood worden.

Ik lig op mijn buik in de zon. Ik til mijn hoofd omhoog en kijk voor me uit. De grassprietjes zien er anders uit, als je je op gelijke hoogte bevindt. Groen zijn ze. Perfect groen. Ooit zei je tegen mij: “als je in Japan denkt een bloempot scheef te zien hangen, dan kun je ervan uitgaan dat dat aan je zicht ligt”. Je lachte erbij.

Ik word midden in de nacht wakker. Ik lig op mijn zij. Hij ligt achter mij, zijn rechterarm onder mijn hoofd, zijn linkerarm langs mijn buik, zijn hand onder mijn middel geschoven. Z’n linkerbeen rust op mijn been.