Ik klik toch weer de documentaire Be Here Now aan. Andy Whitfield die het eerste seizoen van Spartacus speelde en daarna kanker kreeg. En daar in 2015 aan overleed. Van de week had ik ‘m na twintig minuten weggeklikt. Omdat ik er verdrietig van werd. En het herinneringen opriep. De zwaarte, de hoop en uitzichtloosheid, levens die uit elkaar gaan lopen omdat het een stopt en het ander door gaat.

Na het overlijden van mijn vader nam mijn zus zijn auto over. In de maanden die volgden maakte mijn hart een sprongetje steeds als ik de auto aan zag komen rijden. Of, als ik even mijn ogen dichtdeed en de geur van de auto opsnoof, leek het alsof ik weer naast hem op de passagiersstoel zat.

Voor iemand die zo bang voor de dood was als jij, is het langzaam doodgaan eigenijk het ergste doodsvonnis dat je kunt krijgen. Je was liever onder een bus gelopen, zo vertrouwde je mij toe. Maar of dat voor ons ook fijner was geweest wist je niet. Ik weet dat ook niet, ik heb nog nooit iemand -pats boem- verloren. Langzaam steeds afscheid van stukjes van jou en onze toekomst te moeten nemen viel zwaar.