Tranen prikken door haar stem als ze over haar oma vertelt, haar toonhoogte wordt steeds iets hoger en in haar waterige ogen vormen zich grote tranen. Haar woorden gaan voor een gedeelte langs mij heen maar haar stem doet mij een beeld vormen van haar oma en de band die ze nog steeds hebben. Al is haar oma niet meer hier.
Ik heb zin om hem te zien. Als ik naar de plek loop waar we hebben afgesproken voel ik alleen dat. Er zijn geen andere gevoelens die tussendoor lopen te klooien. Geen verwachtingen, geen angsten.
Eens in de zoveel tijd ben je weer even bij me. Al draag ik je altijd met me mee, als de trilling van een klank die voor altijd in mij blijft. Soms echter, zwelt de trilling aan en stopt het even met achtergrond muziek te zijn. Dan ben je er helemaal. Eventjes.
"Help me dan toch" roep ik geïrriteerd terwijl ik mijn voet zover mogelijk probeer op te tillen om bij de deurklink van de achterdeur te komen. In mijn handen een net iets te zware pot. Mijn zus doet net op dat moment de achterdeur voor me open.
"Ik was al onderweg om je te helpen maar...."
"JA" snauw ik haar af. Ik negeer haar verdere woorden en loop door. Langs Jelle in de keuken die erg geconcentreerd naar de afwasborstel in zijn hand kijkt.
Het is druk in het cafe. Hij is Frans en de vriend van een vriendin van mij. Hij spreekt Engels gesausd met het typisch Franse accent. Om hem te kunnen verstaan moet ik me concentreren. En dus focus ik me op bloemen die voor mij op de houten tafel staan. Ik negeer de mensen om me heen en hun geluid veranderd in een constant zoomgeluid. Hij vertelt over een documentaire die hij zag over twee Franse geliefden. Samen maakten ze ooit muziek. Zij schreef, hij componeerde.
Hoe zou het zijn als je lichaam niet meer doet wat het vroeger deed. Als je langzamer loopt dan dat je liep, pijn hebt daar waar het nooit pijn deed.
Hoe zou het zijn om in de spiegel te kijken en waterige ogen terug te zien kijken. Je haar dat zijn kleur verloren is en dunner is geworden. Je vel dat gerimpeld is en in te grote hoeveelheden aan je lijf lijkt te hangen.
Ik zit haar aan te staren, waarschijnlijk zijn mijn ogen tien tikjes groter dan hun normale omvang. "Sorry, wat?" zeg ik. Zonder haar tijd te gunnen voor een antwoord de toch al retorische vraag, begin ik te joelen en te klappen.
Ik plof op de bank. Ik kom net terug van een wijntje in de stad. De alcohol kriebelt nog aangenaam na in mijn buik en ik voel 'm door mijn aderen ruizen. Ik staar voor me uit en plots denk ik aan jou. Ineens besef dat ik niet weet wanneer ik voor het laatst aan je gedacht heb.