Ik zet m'n fiets in een rekje en loop het paadje op waar ik 5 maanden geleden ook liep. Toen we jou hier gingen begraven. Met Pasen op een begraafplaats. Happy fucking Easter.
Toen was het koud en lag de natuur stil. Nu begint alles langzaam tot bloei te komen. De zon belicht kleine vliegjes die rondjes om elkaar vliegen en daardoor clustertjes in de lucht vormen.
Hij legt even zijn arm om mij heen. Ik verstijf en ik voel dat hij dat voelt. Zijn lichaam reageert op mijn schok, en trekt zich terug, nog voordat zijn arm mij ook loslaat. Alsof zijn lichaam zonder woorden aan het mijne vraagt waarom.
*Gedicht* Jij • Met je verdriet om hen • Die in je hart • Voor altijd zullen zingen • Jij • Ik ben jou • En jij bent mij •
"Ik houd van hoe je denkt". Hij is even stil en staart naar iets achter mij. "Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet in m'n leven bent. Maar dit..."zegt-ie terwijl hij met zijn handen een scheve cirkel in de lucht tekent, "kan ik niet".
Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen.
"Ik had zoveel gevoel voor jou.." hij zwijgt even en kijkt naar zijn handen. Dan richt hij zijn blik op en kijkt de ruimte in die gevuld is met mensen die koffie aan het drinken zijn. Wij hebben ook koffie. Hij vroeg mij net ons houten dienblad met de twee koppen koffie vast te houden terwijl hij foto's nam voor op Instagram.
Er gaat iemand achter mij zitten in de tram. Ineens ruik ik een geur. Jouw geur. En met het ruiken van die geur komt ook het gevoel wat daar toen bij hoorde terug. Even voel ik weer zoals toen. Tranen wellen op, want ik mis het. En ik mis jou. De jou van toen. En de ik van toen.
De kou, de donkere avond en de klassieke muziek doen me denken aan vroeger. Toen ik op mijn kamertje voor mijn tentamens zat te leren. Terwijl jij beneden stond te koken en ik de geur van het eten kon ruiken, was ik aan het blokken met klassieke muziek keihard aan, omdat mij dat hielp me beter te concentreren. Bijna twee jaar geleden is het. Zo lang ben je er al niet meer. Het besef dat jij dood bent pap, voelt als een constante marathon.
Mijn telefoon pingt. Ik sta naar mijn vader te kijken die in de kist ligt. Ik had nog gevraagd aan de begrafenisondernemer of we hem niet in iets anders konden begraven. Zo'n kist vind ik cliché en kan ook ontzettend ordinair worden met van die satijnen binnenkanten.