"Ik houd van hoe je denkt". Hij is even stil en staart naar iets achter mij. "Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je niet in m'n leven bent. Maar dit..."zegt-ie terwijl hij met zijn handen een scheve cirkel in de lucht tekent, "kan ik niet".
*Gedicht* Ik wil je niet meer
Want je brengt onrust
Die blaast en toetert
En een storm veroorzaakt in mijn buik
Aan het einde van het toneelstuk lopen de tranen over mijn wangen. Ik kan ze niet stoppen. Als ik terug zit in de trein is mijn hoofd vol.
In het toneelstuk werd niet veel gezegd. En juist daarom kroop het gevoel naar binnen. En piepte het licht weer daar waar ik jou en onze liefde heb ondergebracht.
In de trein ben je weer bij mij. Jij. Jij. Jij.
Wij. Van zoveel jaren geleden. Even hoor ik mijn liefde voor jou weer in mij schreeuwen.
"Ik ben een taalpurist en hij vraagt me of ik nog een ceula wil". Ze doet een accent na dat tegen het Haags aan ligt. Een vriendin van me heeft een nieuwe vriend die ontzettend leuk, lief en goed voor haar is, zo heeft ze me net verteld, maar ook één klein nadeel heeft. Hij heeft een accent.
Ik spreek hem de afgelopen jaren met pieken. Soms is langere tijd de pauzeknop ingedrukt en spreken we elkaar maanden en jaren niet. En ineens zoekt hij dan weer intensief contact. We zitten nu weer in een piek. Dagelijks bericht hij mij, deelt hij zijn leven, wat zich op dit moment in Afrika afspeelt. Toch voelt ons contact nu nieuwer. Anders.
The best kiss is the one that has been exchanged a thousand times between the eyes before it meets the lips.
Jaren geleden, tijdens de afscheidmusical van de kleuters waarin we Doornroosje naspeelden was ik geobsedeerd door 'de kus'. Een van mijn beste vriendinnen was Doornroosje. En de knapste jongen van de klas de prins. Ik was trouwens de dwerg met de grote flaporen, alsjeblieft, dank je wel, maar dat geheel terzijde.
“Wie komen er allemaal vandaag?” vraag ik haar. “Juul en Raffael” zegt ze ferm maar met een raar stemmetje, wat veroorzaakt wordt door het feit dat ze als een malle op de trampoline heen en weer springt. Ik moet lachen om haar antwoord omdat ik weet dat er veel meer kinderen gaan komen op haar vierde verjaardag; maar dat deze twee blijkbaar voor haar het belangrijkste zijn.
"Heee mama!" roept de jongste ineens grijnzend naar me. "Hey", knipoog ik terug naar hem omdat hij al het hele weekend grappig vindt mij zijn moeder te noemen.
Het geschreeuw en au-geroep komt even tot rust en beiden kijken nu mijn kant op.
"Ben jij een mama" vraagt de oudste.
"Nee" zeg ik.
"Waarom niet?"
"Uhm..." begin ik.
Hij lacht naar me en mijn hersenen lijken ineens trager te gaan werken.
Ik me af wat hij nou ook alweer precies zei.
Of dat ik zojuist iets had gezegd.