Ik ben vrijwel de enige. Naast het geluid van de zee en de schelpen die onder mijn schoenen knarspen is het stil. Zelfs de dieren lijken zich stil te houden. In de branding staan zeemeeuwen als volleerde zenmeesters in de verte te staren. De rust veranderd als er twee kleinere witte vogels aan komen vliegen. Luidkeels kwetterend verstoren ze de rust.

Boven me begint een fluitconcert. ‘Oh, ssssttt’ denk ik geïrriteerd en draai me om. De vogel boven mijn hoofd is even stil, gaat er waarschijnlijk goed voor zitten en begint nog harder dan daarvoor zijn gezang. Ik richt me op, doe één oog half open en kijk op de wekker. Half vijf.