“Wilt u dit katje ook aaien?” vraagt hij mij. “Je hoeft geen u te zeggen hoor, zo oud ben ik ook nog weer niet” zeg ik als ik over de vloer naar hem toeschuif om het kleine witte katje dat hij in zijn armen houdt te aaien.
“Hoe oud bent u dan?”vraagt hij me. Hij en zijn jongere zusje staren mij gespannen aan. “27 jaar” zeg ik.
”Oohh, dan is ze toch jonger dan jij mama!” roept het jongetje verwonderd uit naar zijn moeder. Ik sta inmiddels naast haar. “En jij bent echt al heeeeel oud, hè mama” zegt het meisje. “Jij bent al dééééééértig jaar” zegt ze waarbij ze een gekke bek trekt bij haar lange uithaal.
Ik kijk naar de vrouw naast me. Ik had haar minstens acht jaar ouder dan dertig geschat. Misschien omdat ze al twee kinderen heeft die al lang en breed op de basisschool zitten, misschien omdat ze er totaal anders uitziet dan dat ik eruit zie, misschien omdat onze levens totaal verschillen.
Ze kijkt me glimlachend aan. “Ze dachten dat jij ouder was dan ik, omdat jij langer bent dan dat ik ben” zegt ze. Naast haar zie ik na deze uitleg twee gezichtjes stralend naar me opkijken. “Oja", zeg ik, "dat snap ik wel”.
