"Ik ben een taalpurist en hij vraagt me of ik nog een ceula wil". Ze doet een accent na dat tegen het Haags aan ligt. Een vriendin van me heeft een nieuwe vriend die ontzettend leuk, lief en goed voor haar is, zo heeft ze me net verteld, maar ook één klein nadeel heeft. Hij heeft een accent.
Ze kijkt naar het voorbij glijdende landschap en legt haar hand op het tafeltje van onze vierzitsbank van de trein. "Ik moet me waarschijnlijk gewoon niet aanstellen, maar zijn accent zit me meer dwars dan ik durf toe te geven".
Ze vertelt me over haar vader die in het oosten van het land opgroeide. Daar werd met een behoorlijk accent gesproken, maar haar vader leerde tijdens zijn studie dat accent heel snel af. "Ik koppel een accent hebben aan domheid en domheid koppel ik aan onveilig. Stom he?!" voegt ze eraan toe.
"Nee, ik snap dat wel" zeg ik. "Jouw vader spreekt ABN en hij heeft gestudeerd. Als kind was je vader de veiligste man in je leven, dus ik vind je aanname niet heel raar."
"Ik weet gewoon niet of ik het trek" gaat ze verder. "Dan hebben we straks kinderen die het ook over ceula hebben en dan kan ik ze niet verbeteren dat het 'cola' is omdat hun vader het op precies dezelfde manier uitspreekt". "En," zo roept ze uit na een tijdje, "hij heeft het over 'ik kon hem van vroeger' of 'hun hebben dit of dat gedaan'. Dat kun je toch niet meer onder een accent scharen, dat is gewoon fout Nederlands".
De trein raast verder. Ik glimlach naar mensen ons gesprek duidelijk gehoord hebben. Mijn eerste reactie zou zijn dat de liefde toch echt ver boven accent en foutloos Nederlands gaat. Maar als ik er langer over nadenk, kan ik me voorstellen dat het een punt wordt waar je je aan gaat ergeren, misschien wel als de liefde (nog) niet genoeg is. Of zou een accent iets zijn zoals het uiterlijk, wat naarmate de relatie vordert en de liefde zich verdiept steeds minder uit gaat maken?
