"Ik had zoveel gevoel voor jou.." hij zwijgt even en kijkt naar zijn handen. Dan richt hij zijn blik op en kijkt de ruimte in die gevuld is met mensen die koffie aan het drinken zijn. Wij hebben ook koffie. Hij vroeg mij net ons houten dienblad met de twee koppen koffie vast te houden terwijl hij foto's nam voor op Instagram.
Daar verdient hij nu gedeeltelijk zijn geld mee: zijn leven op Instagram. "Je leeft het leven uit een magazine" zei ik tegen hem. Wat hij tegensprak.
Zijn blik gaat weer terug naar zijn handen. "Doordat je zo dicht bij mijn gevoel zat was ik heel erg bang om je kwijt te raken. Dat zou ik niet hebben gekund. Jou kwijtraken. Zolang je een gewone vriendin van mij was, zou ik je nooit kwijtraken. Dan zou je voor altijd bij mij zijn. Dat dacht ik".
Die laatste woorden blijven even tussen ons in hangen. Nu wend ik mijn blik af en kijk naar buiten. In het vervallen tuintje staat een kale struik waar al wat groene knoppen aan zitten, terwijl het nog hartje winter is.
Vroeger had ik mezelf totaal verloren bij het uitspreken van deze woorden door hem. Was ik weer verdronken in mijn liefde voor hem. In een gevoel dat groter leek dan ikzelf. Nu voel ik slechts rust. Na zeven jaar heeft hij eindelijk kunnen verwoorden wat ik altijd al dacht te voelen. Maar wat aan de oppervlakte zo onwaar leek te zijn.
Hij stootte mij af, steeds als ik dichterbij kwam. In woorden en in daden. Toch voelde ik ondanks die woorden en zijn gedrag een grote liefde. Alsof onze zielen klikten, vonkten. Iets waarvan ik denk dat veel mensen naar zoeken.
"En dat heb je zó weggegooid' zeg ik met een handgebaar waarbij ik een honkbalspeler na doe. "En ook voor mij beslist dat ik het niet kon leven".
Hij knikt en zwijgt. Hij trouwde, hier ver vandaan met iemand waarmee hij zegt dat de verbinding nooit zo diep zal zijn als met mij. En juist dat geeft hem rust. Hij vindt vertrouwen in die
afstand met haar, iets wat hij bij mij nooit kon voelen.
"Ik kan geen vrienden met je zijn" zeg ik. Het komt ineens in me op. Ik had er van te voren nog geen beslissing over genomen. Maar nu voel ik het heel duidelijk. Even voel ik een vlaag van het onbedaarlijk grote verdriet dat ik om hem heb gevoeld. Hij en mijn liefde voor hem zullen altijd in mij aanwezig zijn. Maar ik voel heel, heel helder dat dit, met hem, niet meer is wat ik wil.
"Oh....oh" zegt hij terwijl hij weer naar zijn handen kijkt. "Oké.."
