Hij legt even zijn arm om mij heen. Ik verstijf en ik voel dat hij dat voelt. Zijn lichaam reageert op mijn schok, en trekt zich terug, nog voordat zijn arm mij ook loslaat. Alsof zijn lichaam zonder woorden aan het mijne vraagt waarom.
De man voor wie ik zo lang vriendschap voor voelde, zonder extra's. Die ik volledig vertrouwde en bij wie mezelf kon zijn. Totdat dat veranderde. Omdat vriendschap liefde werd, en toen
weer terug moest naar vriendschap. Maar het mij niet lukt om terug te schakelen.
Omdat ik hem niet meer herken. Mezelf niet meer herken. Het voelt alsof ik tegen mijzelf gelogen heb. Omdat ik echt dacht dat wij dit zouden kunnen. Samen zijn. Maar wat we in
vriendschap konden, werd vermorzeld door de angst voor verbinding. En die nieuwe werkelijkheid verscheurt me.
