“Wie komen er allemaal vandaag?” vraag ik haar.
“Juul en Raffael” zegt ze ferm maar met een raar stemmetje, wat veroorzaakt wordt door het feit dat ze als een malle op de trampoline heen en weer springt.
Ik moet lachen om haar antwoord omdat ik weet dat er veel meer kinderen gaan komen op haar vierde verjaardag; maar dat deze twee blijkbaar voor haar het belangrijkste zijn.
Steeds als ze de poortdeuren open gaan rent ze gillend naar de deur.
“Juuuuuuul”
Juul laat echter nog even op zich wachten. Raffael komt wel binnenstappen in een gescheurde spijkerbroek, een t-shirt met tekst, hanenkammetje en oorbelletje in het rechteroor.
Ze steekt haar borst vooruit terwijl ze Raffael bij de hand pakt. Ze loopt richting de trampoline waar inmiddels al meer kinderen rondspringen. “Kijk iedereen, dít is Raffael” hoor ik haar trots tegen de anderen roepen.
Zijn moeder komt naast mij zitten. Ik ben even afgeleid door de hoeveelheid foundation die op deze warme dag toch perfect z’n plek houdt op haar gezicht.
Vanaf de eerste dag op de crèche was het al raak tussen mijn nichtje en haar zoontje, vertelt ze mij trots. Nu, twee jaar later is het nog steeds dikke mik tussen de twee. Ik hoor op de achtergrond mijn nichtje luidkeels en lichtelijk overdreven lachen om ‘die domme Raffael’, en ik ben trots op de volle overgave waarmee ze zich in het gevoel voor hem stort. Hopelijk breekt er nooit iemand haar hart en zal ze nooit leren om het geven van haar hart aan voorwaarden te verbinden.
